Ogród zaprojektowano na kanwie starego sadu, dążąc do tego, aby nowe elementy w naturalny sposób łączyły się z istniejącymi. Istotnym aspektem była niskonakładowa obsługa ogrodu, którą starano się osiągnąć poprzez zastosowanie miejsowych roślin.
Pomiędzy jabłoniami i gruszami na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat zaczęły tu samoistnie wzrastać lokalnie występujące gatunki drzew (dęby, brzozy, lipy, itd.). Znaczną ich część pozostawiono, rezygnując z funkcji sadu. Skład nowych nasadzeń zdeterminowało ukształtowanie terenu (północny stok) oraz słabe nasłonecznienie. Niektóre naturalnie występujące rośliny zielne zachowano (np. paprocie) i potraktowano je jako integralny element nowego ogrodu. Podobnie postąpiono z swobodnie porastającymi od dawna ten teren naparstnicami, miesiącznicą i łubinem, zapewniając im możliwość dalszego rozrastania się. Dodano nowe, cieniolubne gatunki, takie jak funkia, bodziszek i brunera wielkolistna.